Περιγραφή / Γεύση
Η κύρια διάκριση μεταξύ των περισσότερων κινεζικών ελαιοκαλλιεργειών είναι αν είναι κατάλληλες για φρέσκο φαγητό ή χρησιμοποιούνται μόνο για μεταποίηση. Άλλες παραλλαγές είναι σε σχήμα, μέγεθος, υφή και χρώμα. Τα φρούτα είναι ωοειδή με μυτερά προς στρογγυλεμένα άκρα και εσωτερικές πέτρες ή λάκκους. Τα χρώματα κυμαίνονται από πράσινο έως κόκκινο και χρυσό κίτρινο. Το δέρμα των φρούτων μπορεί να είναι λεπτό έως παχύ, τραγανό ή τρυφερό. Οι γεύσεις των φρέσκων φρούτων θα διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό από ασυνήθιστα στυπτικό και ξινό έως φρουτώδες και γλυκό.
Τρέχοντα γεγονότα
Το δεδομένο όνομα, η κινεζική ελιά (βοτανικό όνομα άλμπουμ Canarium) είναι μια μάλλον ασαφής περιγραφή για αμέτρητες ποικιλίες, καθώς στην πραγματικότητα υπάρχει ένας άφθονος πόρος ποικιλιών λόγω του γεγονότος ότι τα δέντρα μπορούν να αναπαραχθούν από σπόρους. Κάθε επιτυχώς φυτευμένος σπόρος μπορεί να παράγει νέα υποείδη που διαφέρουν από περιοχή σε περιοχή. Είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι υπάρχουν εκατοντάδες ποικιλίες ελιάς Chines χωρίς έγγραφα. Τα φρούτα συλλέγονται σε διαφορετικά διαστήματα με βάση την επιθυμητή χρήση και γεύση. Η συγκομιδή ξεκινά στα μέσα έως τα τέλη του καλοκαιριού έως τις αρχές του χειμώνα για φρέσκα φρούτα. Ο παγετός θα εξαλείψει περαιτέρω συγκομιδές και τα φρούτα που συγκομίζονται στα τέλη της σεζόν έχουν ισχυρότερη γεύση και γενικά θεωρούνται καλύτερη ποιότητα. Υπάρχει ένα ανεπιθύμητο αποτέλεσμα μεταγενέστερων συγκομιδών φρούτων, και αυτό είναι το αποτέλεσμα χαμηλότερων αποδόσεων το επόμενο έτος, καθώς οι βλαστοί που φέρουν καρπούς δεν μπορούν να βλαστήσουν τους φθινοπωρινούς μήνες.
Εφαρμογές
Οι κινεζικές ελιές δεν χρησιμοποιούνται συχνά στο εμπόριο για το λάδι, σε αντίθεση με τις μεσογειακές ποικιλίες ελιών, οι οποίες καλλιεργούνται κυρίως με σκοπό το λάδι. Οι κινεζικές ποικιλίες ελιάς καλλιεργούνται κυρίως για τα διατηρημένα και αποξηραμένα φρούτα και ξηρούς καρπούς τους. Τα φρούτα μεταποιούνται σε καραμέλα, ποτά, μαρμελάδες και κρασί. Κονσερβοποιημένα φρούτα, ωριμασμένα με παρόμοιο τρόπο με τις δυτικές ελιές, σε συνδυασμό με παρόμοια συνοδευτικά συστατικά, όπως τυριά, αλλαντικά, αγκινάρες, ψάρια και θαλασσινά, φρέσκα φωτεινά βότανα, εσπεριδοειδή όπως λεμόνια και πορτοκάλια, ζεστά τσίλι, μπαχαρικά όπως σκόρδο, κύμινο , πάπρικα, κάρδαμο, δεντρολίβανο, θυμάρι και δάφνη. Τα ζαχαρωμένα φρούτα τρώγονται καλύτερα μόνοι τους ως σνακ ή επιδόρπιο.
Εθνικές / Πολιτιστικές πληροφορίες
Στην Κίνα, τα φρούτα, τα καρύδια, οι σπόροι και η ρίζα έχουν ιστορικά χρησιμοποιηθεί για ιατρικούς σκοπούς. Τα Παραδοσιακά Κινέζικα Φάρμακα χρησιμοποιούν κινεζικά φρούτα ελιάς για τις αντιφλεγμονώδεις και αποτοξινωτικές τους ιδιότητες, καθώς και την ικανότητά τους να ανακουφίζουν τον πονόλαιμο, τους χρόνιους βήχα, τους πυρετούς και την υπερβολική δίψα. Χρησιμοποιούνται επίσης για βερνίκι ρητίνης λαδιού γνωστό ως «elemi» και για εκτύπωση μελανιών.
Γεωγραφία / Ιστορία
Οι κινεζικές ελιές προέρχονται από την υποτροπική Ασία και την Αφρική. Καλλιεργούνται σε μεγαλύτερη Κίνα, Βιετνάμ, Ιαπωνία και Μαλαισία. Απαιτούν ζεστά καλοκαίρια, συνεχείς βροχοπτώσεις, τα δέντρα είναι πολύ ευαίσθητα στο κρύο και δεν αντέχουν στη θερμοκρασία κάτω από το μηδέν. Μία από τις πιο γνωστές κινεζικές ελιές είναι γνωστή ως η φθινοπωρινή ελιά, ένα δεδομένο όνομα που αναφέρεται στην εποχή της συγκομιδής. Παρέχει υψηλές αποδόσεις φρούτων και μπορεί να αντέξει σε ποικίλες συνθήκες καλλιέργειας που κυμαίνονται από φτωχό έδαφος έως ξηρασία. Έχει πολιτογραφηθεί εκτός της Ασίας στις Ανατολικές και Βόρειες Ηνωμένες Πολιτείες, όπου μεταφέρθηκε για να αναζωογονήσει δασικές περιοχές και να προσελκύσει άγρια φύση, ειδικά πουλιά.
